چرا اینجوریه؟؟؟؟؟

یکی به من بگه داریم به چه امیدی زندگی می کنیم؟

یادمه وقتی قرار بود مدل کامپیوترم رو ارتقا بدم به خودم گفتم این دیگه نهایت آرزوهامه اما وقتی بهش رسیدم یه مدت که گذشت کرم اینترنت پر سرعت(adsl) افتاد به جونم که اگه من یه ای دی اس ال بگیرم همه چیم حله و وای که تموم اوقاتم پر می شه اونم گرفتم بعد از یه مدت فهمیدم مدل گوشیم قدیمیه الان بورس بورس مدل های بالا تره شبا به فکر اینکه یه گوشی پیشرفته چقدر می تونه زندگیم رو عوض کنه با اون لحظه هام پر می شه می خوابیدم.....

حالایی که دارم اینو می نویسم همه ی  اینا رو دارم و از قبل بیشتر احساس پوچی می کنم.....

انگار اون بزرگ بالایی تو وجود ما یه ظرف گذاشته که پر از آرزو اگه خالیش کنی و به همشونم برسی تنها چیزی که نصیبت می شه یه ظرف خالیه همین.....

پس چرا حرص زدن واسه این چیزای بی ارزش ، چرا اینجوریه